„Delikatesy”
reż. Jean-Pierre Jeunet

Kino fran­cu­skie jest spe­cy­ficz­ne – co do tego prze­ko­na­łam się już dosyć dobrze oglą­da­jąc tro­chę pro­duk­cji z tego kra­ju. Jed­nak są fil­my, któ­rych spe­cy­ficz­ność i ory­gi­nal­ność prze­kra­cza wszel­kie gra­ni­ce. Takim fil­mem są nie­wąt­pli­wie „Deli­ka­te­sy”. Pierw­sze spo­tka­nie z tą pro­duk­cją zakoń­czy­ło się dla mnie poraż­ką. Zachwy­co­na wyre­ży­se­ro­wa­nym rów­nież przez Jeana-Pier­ra Jeu­ne­ta „Bazy­lem, czło­wie­kiem z kulą w gło­wie” i moją uko­cha­ną, naj­lep­szą na świe­cie „Ame­lią” nie dałam rady obej­rzeć do koń­ca „Deli­ka­te­sów” (tzn. ja może jesz­cze bym dała radę, ale miny kole­ża­nek mówi­ły „może jed­nak coś inne­go”). Tym razem, za spra­wą ple­ne­ro­wej pro­jek­cji na „Polów­ce” uda­ło się spro­stać temu zada­niu i docze­kać do zakończenia.

Histo­ria opo­wia­da­na w fil­mie brzmi z jed­nej stro­ny prze­ra­ża­ją­co, z dru­giej zaś absur­dal­nie. W bli­żej nie okre­ślo­nej przy­szło­ści, w post-apo­ka­lip­tycz­nym świe­cie, gdzie bra­ku­je żyw­no­ści miej­sco­wy rzeź­nik i wła­ści­ciel kamie­ni­cy w swo­im skle­pie sprze­da­je mię­so nie koniecz­nie zwierzęce…

Film Jeu­ne­ta powi­nien prze­ra­żać – w koń­cu cho­dzi o kani­ba­lizm, jed­nak bar­dziej może bawić widza nie­co absur­dal­ny­mi pomy­sła­mi. Sta­no­wi cie­ka­wą mie­szan­kę maka­bry i kome­dii. Być może świat jest tak bar­dzo prze­ry­so­wa­ny i nie­moż­li­wy, że patrzy­my na to wszyst­ko z dużym dystan­sem i nie potra­fi­my na serio uwie­rzyć w posie­ka­nie tasa­kiem, a szyn­ka z bab­ci wywo­łu­je uśmiech na naszej twa­rzy, a nie obrzy­dze­nie? Pomi­mo swo­jej nie­re­al­no­ści film zwra­ca uwa­gę na praw­dę o isto­cie czło­wie­ka – w sytu­acji zagro­że­nia i kry­zy­su w ludziach uwal­nia­ją się naj­bar­dziej pry­mi­tyw­ne instynk­ty. </P

Są fil­my, przy któ­rym nie moż­na pomi­nąć war­stwy wizu­al­nej. Tak jest wła­śnie w przy­pad­ku „Deli­ka­te­sów”. Zdję­cia i mon­taż to bar­dzo moc­ny punkt pro­duk­cji Jeu­ne­ta – kolo­ry­sty­ka ciem­no-brą­zo­wa czy sce­na, w któ­rej każ­dy z miesz­kań­ców wyko­nu­je swo­ją pra­cę (?) we wspól­nym ryt­mie poka­zu­ją talent twór­ców fil­mu, dla któ­rych for­ma jest tak samo waż­na jak treść. Ponu­ra sty­li­sty­ka fil­mu uzu­peł­nia­na muzy­ką gra­ną na pile tyl­ko pod­kre­śla sytu­ację, w jakiej zna­leź­li się miesz­kań­cy miasta.

„Deli­ka­te­sy” to film nie dla wszyst­kich – nie każ­de­mu przy­pad­nie do gustu cha­rak­te­ry­stycz­ny styl Jeu­ne­ta. Nie mniej jed­nak film wart uwa­gi, bo dale­ko odbie­ga­ją­cy od sche­ma­tów popu­lar­nych kino­wych produkcji.