„Dumni i wściekli”
reż. Matthew Warchus

„Dum­ni i wście­kli” to film opar­ty na praw­dzi­wych wyda­rze­niach sprzed ponad 30 lat. W latach 80. ubie­głe­go stu­le­cia wła­dzę w Wiel­kiej Bry­ta­nii spra­wo­wa­ła „Żela­zna dama” Mar­ga­ret That­cher. Jed­ny­mi z jej decy­zji było zamy­ka­nie kopalń, co dopro­wa­dzi­ło do maso­wych straj­ków górników.

Film „Dum­ni i wście­kli” opo­wia­da histo­rię o gru­pie homo­sek­su­ali­stów, któ­rzy zakła­dją orga­ni­za­cję „Geje i les­bj­ki wspie­ra­ją gór­ni­ków” (LGSM) posta­na­wia pomóc straj­ku­ją­cym gór­ni­kom i aktyw­nie orga­ni­zu­je zbiór­ki pie­nię­dzy na ten cel.

Gór­ni­cy i homo­sek­su­ali­ści to z pozo­ru dwie zupeł­nie róż­ne od sie­bie gru­py spo­łecz­ne. I w dodat­ku ci pierw­si nie pała­ją sym­pa­tią do dru­gich i począt­ko­wo nie­chęt­nie reagu­ją na jaką­kol­wiek pro­po­zy­cję współ­pra­cy. Tyl­ko przy­pa­dek spra­wia, że nie­wiel­ka spo­łecz­ność z gór­ni­czej miej­sco­wo­ści zaczy­na roz­mo­wy z LGSM. Oka­zu­je się jed­nak, że wie­le ich łączy. Przede wszyst­kim obo­je są prze­ciw­ko trwa­ją­cym ówcze­śnie rzą­dom Mar­ga­ret That­cher. Film poka­zu­je, że moż­na współ­pra­co­wać ponad podzia­ła­mi i nie nale­ży do ludzi pod­cho­dzić ste­reo­ty­po­wo. Z bie­giem cza­su gór­ni­ków i homo­sek­su­ali­stów łączy nie tyl­ko współ­pra­ca, ale tak­że przy­jaźń. Cho­ciaż film sta­ra się być kome­dią uczest­ni­kom opi­sy­wa­nych wyda­rzeń na pew­no w wie­lu sytu­acjach nie było do śmie­chu. Mimo wszyst­ko „Dum­ni i wście­kli” to cie­płe i miłe kino, na któ­rym moż­na się wzruszyć.

Dobrze, że powsta­ją takie fil­my – fil­my, któ­re poka­zu­ją, że śro­do­wi­sko LGBT to nie nar­ko­ty­ki, wol­na miłość i cią­gła zaba­wa. „Dum­ni i wście­kli” to obraz, któ­ry poka­zu­je, że dobrzy ludzie są wszę­dzie, tak samo, jak w każ­dej gru­pie spo­łecz­nej są ci źli.