Andrzej Stasiuk
„Nie ma ekspresów przy żółtych drogach”
Wydawnictwo Czarne

Cięż­ko zna­leźć jakiś wspól­ny mia­now­nik do zebra­nych tek­stów. Każ­dy felie­ton to osob­ne doświad­cze­nie. Sta­siu zaczy­na opo­wia­dać histo­rię i kie­dy chcia­ło­by się wię­cej, głę­biej sta­wia ostat­nią krop­kę. Autor otwie­ra przed nami pew­ne spoj­rze­nie na świat, jak­by chciał powie­dzieć „Wię­cej musi­cie dowie­dzieć się sami”.

Po pro­stu mówi­my. Opo­wia­da­my histo­rie. Wśród zgieł­ku, jakie­go nigdy wcze­śniej na świe­cie nie było. Bo teraz wszy­scy, nie­mal wszy­scy może­my prze­mó­wić i żyć nadzie­ją, że inni nas wysłu­cha­ją. Codzien­nie może­my wysy­łać w prze­strzeń nasze sło­wa, nasze ufor­mo­wa­ne myśli. Pije­my poran­ną kawę i naci­ska­my klawisze.

Lubię Sta­siu­ka bar­dzo. Za jego pro­sto­tę, spo­kój, dogłęb­ne postrze­ga­nie deta­li świa­ta. Ale nie­ste­ty tej książ­ki nie poczu­łam. Może poszcze­gól­ne tek­sty były zbyt krót­kie? Może nie dałam rady zagłę­bić się w nie, bo zanim wcią­gnę­łam się na dobre już zmie­niał się uka­zy­wa­ny kra­jo­braz. Nie wiem cze­go, ale cze­goś zabra­kło, żebym zatra­ci­ła się w lek­tu­rze jak w innych przy­pad­kach. Nie mniej jed­nak na pew­no jesz­cze nie raz dam Sta­siu­ko­wi szansę.