Olga Tokarczuk
„Opowiadania bizarne”

Bizar­re zna­czy z fran­cu­skie­go dzi­wacz­ny, sza­lo­ny. Bizar­ność to rów­nież sytu­acja, w któ­rej rze­czy­wi­stość znaj­du­je się na gra­ni­cy, w sta­nie przej­ścio­wym. „Opo­wia­da­nia bizar­ne” Olgi Tokar­czuk dzie­ją się w takiej wła­śnie rze­czy­wi­sto­ści – na pogra­ni­czu jawy i snu, życia i śmier­ci, na pogra­ni­czu reali­zmu i magii.

Tokar­czuk stwo­rzy­ła dzie­sięć histo­rii, któ­re róż­ni nie­mal wszyst­ko – czas, miej­sce, ilość i stan boha­te­rów. W „Zie­lo­nych dzie­ciach” cofa­my się do XVII wie­ku i walk pol­sko-szwedz­kich, w … czy­ta­my o przy­szło­ści, kie­dy klo­no­wa­nie ludzi jest bez pro­ble­mów moż­li­we. Każ­de z tych opo­wia­dań ma tak­że inny język i styl, mogło­by być zakwa­li­fi­ko­wa­ne do inne­go gatunku.

Autor­ka niby już wcze­śniej zabie­ra­ła czy­tel­ni­ków w podob­ne kli­ma­ty. Drob­ne nie­re­al­ne ele­men­ty świa­ta wystę­po­wa­ły w jej powie­ściach czę­sto. Tak­że pro­ble­ma­ty­ka opo­wia­dań jest czy­tel­ni­kom Tokar­czuk zna­jo­ma – eko­lo­gia, podró­że, reli­gia, histo­ria. To wszyst­ko tema­ty, któ­re są autor­ce bli­skie i poja­wia­ły się już wcze­śniej w jej twór­czo­ści. Widzi­my tak­że inspi­ra­cje róż­ne­go rodza­ju wie­rze­nia­mi i mitami.

Za przed­sta­wio­ny­mi w opo­wia­da­niach histo­ria­mi idzie coś wię­cej. Krót­ka for­ma spra­wia, że autor­ka nie wcho­dzi w szcze­gó­ły, nakre­śla jedy­nie pro­blem, zazna­cza go i zosta­wia czy­tel­ni­ka z reflek­sją. Tokar­czuk dzie­li się w opo­wia­da­niach swo­imi oba­wa­mi o przy­szłość świa­ta. Sta­wia pyta­nie o to, do cze­go zmie­rza­my, na jak wie­le czło­wiek może sobie pozwo­lić i jakie mogą być kon­se­kwen­cje pew­nych decy­zji ludzkości.

Olga Tokar­czuk to jed­na z moich ulu­bio­nych pol­skich auto­rek, mia­łam nawet tą przy­jem­ność pisać pra­cę licen­cjac­ką z jej ksią­żek. Nie potra­fię być więc w stu pro­cen­tach obiek­tyw­na, bo sia­da­łam do tej książ­ki z nasta­wie­niem, że musi być super. I była.