„Pokój”
reż. Lenny Abrahamson

Pię­cio­let­ni Jack całe swo­je dotych­cza­so­we życie spę­dził z mat­ką w jed­nym, małym poko­ju. Łóż­ko, szaf­ka, stół i tele­wi­zor oraz kil­ka zaba­wek to wszyst­ko, co uda­ło się w nim zmie­ścić. Dla chłop­ca pokój był całym świa­tem – mat­ka opo­wia­da bowiem chłop­cu, że poza poko­jem nie ma nic, a świat, któ­ry oglą­da w tele­wi­zji to odle­gły kosmos. Ma robi to dla dobra chłop­ca, chcąc uchro­nić go przed poczu­ciem uwię­zie­nia. Jedy­nym zna­kiem z zewnątrz jest odwie­dza­ją­cy cza­sa­mi pokój Sta­ry Nick, któ­ry przy­no­si jedze­nie i inne nie­zbęd­ne rze­czy. W koń­cu jed­nak, w dniu pią­tych uro­dzin Jac­ka, przy­cho­dzi pora, aby powie­dzieć praw­dę, a przy oka­zji spró­bo­wać uciec na zewnątrz.

Co czeka bohaterów, gdy wyrwą się z czterech ścian pokoju?

Dla oboj­ga z nich sytu­acja nie jest łatwa. Jack po raz pierw­szy widzi świa­tło dzien­ne, rośli­ny, innych ludzi. Świat jest dla nie­go czymś nowym i zaska­ku­ją­cym. Ma musi od nowa nauczyć się budo­wać rela­cje z ludź­mi, radzić sobie z zupeł­nie inny­mi pro­ble­ma­mi niż przez ostat­ni czas. Nie tyl­ko Jack czu­je się zagu­bio­ny w rze­czy­wi­sto­ści poza poko­jem. Dla Ma pró­ba powro­tu do nor­mal­ne­go życia oka­zu­je się jesz­cze trud­niej­sza. Mia­ło być cudow­nie, ale momen­ta­mi wyda­wać by się mogło, że życie w poko­ju było prostsze.

„Pokój” to film wypeł­nio­ny emo­cja­mi – stra­chem, zło­ścią, bez­sil­no­ścią i współ­czu­ciem. Reży­se­ro­wi bar­dzo dobrze uda­je się zaan­ga­żo­wać widza w opo­wia­da­ną histo­rię. Czu­je­my się tak samo prze­ję­ci i zagu­bie­ni jak boha­te­ro­wie fil­mu. Po skoń­czo­nym oglą­da­niu może­my poczuć się zmęczeni.