Trista Gooley
„Przewodnik wędrowca. Sztuka odczytywania znaków natury”
Wyd. Otwarte

„Prze­wod­nik wędrow­ca” to książ­ka, któ­rą prze­czy­ta­łam w jesien­ne wie­czo­ry, zaszy­ta w domu. Nie był to jed­nak naj­lep­szy spo­sób na tę lek­tu­rę. Mno­gość opi­sa­nych zja­wisk, sytu­acji kusi, żeby od razu je spraw­dzać. Książ­ka zawie­ra bowiem mnó­stwo szcze­gó­ło­wych infor­ma­cji. Nie­moż­li­we jest zapa­mię­ta­nie nawet 1/3 porad, któ­re prze­ka­zu­je nam autor. Naj­le­piej było­by spa­ko­wać ją do ple­ca­ka i się­gać po odpo­wied­nie roz­dzia­ły na łonie przy­ro­dy. Ina­czej może­my szyb­ko zapo­mnieć, jak pre­zen­tu­ją się poszcze­gól­ne gwiaz­do­zbio­ry, czy jakie pta­ki zwia­stu­ją jaką pogodę.

Tytuł książ­ki wprost mówi nam, czym będzie lek­tu­ra. „Prze­wod­nik wędrow­ca” to po pro­stu porad­nik, jak obser­wo­wać przy­ro­dę, jakie wnio­ski wycią­gać z tych obser­wa­cji, a co za tym idzie jak nie zgu­bić się w tere­nie, gdy jeste­śmy zda­ni tyl­ko na zna­ki dawa­ne nam przez mat­kę natu­rę. Prze­la­tu­ją­cy motyl, kie­ru­nek wia­tru czy nie­wiel­ki kwia­tek mogą powie­dzieć nam wie­le o tym, gdzie jeste­śmy lub co nas cze­ka za chwi­lę. Fascy­nu­ją­ce jest to, że na pod­sta­wie licz­by cyk­nięć świersz­cza może­my osza­co­wać tem­pe­ra­tu­rę, a ilość much ozna­czać będzie odle­głość od cywilizacji.

Autor impo­nu­je nie­sa­mo­wi­tą wie­dzą. Widać, że zna się na tym, o czym pisze i sam nie raz korzy­stał z posia­da­nych wia­do­mo­ści i umie­jęt­no­ści. Jest spe­cja­li­stą od natu­ral­nej nawi­ga­cji i pro­wa­dzi licz­ne szko­le­nia na ten temat. Być może dla­te­go, cho­ciaż ilość infor­ma­cji jest ogrom­na nie czu­je­my się nimi znudzeni.

Po doświad­cze­niach z har­cer­stwa i kur­su prze­wod­ni­ków beskidz­kich wyda­wa­ło mi się, że ta książ­ka będzie jedy­nie powtór­ką. Z każ­dym kolej­nym roz­dzia­łek odkry­wa­łam jed­nak, jak mało wiem i na jak mało rze­czy zwra­ca­łam uwa­gę pod­czas wędró­wek. Ta książ­ka to przede wszyst­kim inspi­ra­cja do tego, żeby mieć oczy sze­ro­ko otwarte.