Podróż Bień­ka to ponad 13 tysię­cy kilo­me­trów i czte­ry mie­sią­ce spę­dzo­ne na sio­deł­ku w nie zawsze łatwych warun­kach. Wypra­wa, na jaką się decy­du­je to nie­co sza­lo­ny i nie­bez­piecz­ny pomysł. Przy­go­dy, jakie spo­ty­ka­ją Haje­ra wyglą­da­ją wręcz nie­moż­li­wie. A przy­naj­mniej nie w takim natę­że­niu. Ma on nie­by­wa­łe szczę­ście do pozna­wa­nia cie­ka­wych ludzi, któ­rzy prze­waż­nie oka­zu­ją się być nie­zwy­kle pomoc­ni. Nawet litew­scy ban­dy­ci szyb­ko zamie­nia­ją się w „opie­ku­nów”. Moje podró­że nie dawa­ły­by mi tyle rado­ści, gdy­by nie ludzie, któ­rych spo­ty­kam na dro­dze – pisze w zakończeniu.
Nie oby­ło się bez kon­tu­zji, odmro­żo­nych stóp, wystę­pów w rosyj­skiej tele­wi­zji, obia­du z guber­na­to­rem Mur­mań­ska. Było nie­bez­piecz­nie, miło, wzru­sza­ją­co, prze­ra­ża­ją­co i zabawnie.
Wypra­wa z pół­no­cy na połu­dnie Rosji to cie­ka­wy prze­krój przez zróż­ni­co­wa­nie tam­tej­sze­go spo­łe­czeń­stwa, sty­lu życia i zwy­cza­jów. Jaka jest Rosja przed­sta­wio­na przez Bień­ka? Przede wszyst­kim wyjąt­ko­wo przy­ja­zna – nie trud­no tutaj o gości­nę czy pomoc w kry­zy­so­wej sytu­acji. Nie jest jed­nak tak ide­al­nie – łapów­ki, prze­krę­ty są tutaj na porząd­ku dzien­nym. A do tego docho­dzą nie zawsze sym­pa­tycz­ny kie­row­cy i krę­cą­ce się podob­no (bo na szczę­ście nasz boha­ter żad­ne­go nie spo­tkał) po lesie niedź­wie­dzie. W wie­lu miej­sco­wo­ściach, gdzie zamknię­to ogrom­ne zakła­dy pro­duk­cyj­ne lub wydo­byw­cze męż­czyź­ni zapi­ja­ją się na śmierć. Życie w tym potęż­nym kra­ju nie jest łatwe. A samo Soczi? Z opi­sów Bień­ka, któ­ry dotarł do olim­pij­skie­go cen­trum na 200 dni przed igrzy­ska­mi wyła­nia się obraz pla­cu budo­wy. Na szczę­ście Putin nie żału­je pie­nię­dzy na inwe­sty­cje, któ­re jed­nak robio­ne są w zupeł­nie bez­myśl­ny spo­sób. Dla pre­zy­den­ta nie ma rze­czy nie­moż­li­wych. W Rosji bowiem budu­je się tak: