Histo­ria Joan­ny Kusy zaczy­na się jak z fil­mu – por­tal rand­ko­wy, pozna­ny przy­pad­ko­wy męż­czy­zna, dłu­gie roz­mo­wy przez Inter­net i decy­zja – wyjazd do Paki­sta­nu. Decy­zja sza­lo­na, nie do koń­ca na począt­ku prze­my­śla­na, któ­ra zaowo­co­wa­ła wie­lo­ma nowy­mi doświad­cze­nia­mi. O pozna­wa­niu nowe­go kra­ju, o ludziach spo­tka­nych w Paki­sta­nie i o codzien­nych spra­wach, tak róż­nych od tych w Pol­sce pisze w swo­jej książce.
Paki­stan oka­zu­je się miej­scem wyjąt­ko­wym, a decy­zja o wyjeź­dzie do Kara­czi słusz­na. Zarów­no rodzi­na męża, jak i inni ludzie, z któ­ry­mi ma do czy­nie­nia akcep­tu­ją jej odmien­ną reli­gię czy przy­wie­zio­ne z Pol­ski zwy­cza­je. Paki­stań­czy­cy oka­zu­ję się otwar­ty­mi i tole­ran­cyj­ny­mi ludź­mi. Byłam pod wra­że­niem, jak autor­ka odna­la­zła się tym zupeł­nie innym od nasze­go świecie.
Oglą­da­nie paki­stań­skiej spo­łecz­no­ści od środ­ka to cie­ka­wa reflek­sja, któ­ra jest inna niż przy­jezd­nych repor­te­rów. Autor­ka wni­kli­wie obser­wu­je świat, w któ­rym przy­cho­dzi jej żyć. Kusy jest z wykształ­ce­nia etno­loż­ką, co poma­ga jej w wycią­ga­niu wnio­sków z roz­mów z ludź­mi czy codzien­nych spraw, któ­re musi zała­twiać. Jed­no­cze­śnie trze­ba przy­znać, że książ­ka jest mocno
Książ­ka sta­ra się bar­dzo sze­ro­ko pre­zen­to­wać życie miesz­kań­ców Paki­sta­nu. Mamy w niej zarów­no opi­sy miesz­kań, pra­cy, jedze­nia, jak i zwy­cza­jów, tra­dy­cji, reli­gii – ta ostat­nia wypeł­nia wie­le stron i jest opi­sa­na dość szczegółowo.Autorka książ­ki pro­wa­dzi tak­że blo­ga, na któ­re­go war­to zaj­rzeć, jeże­li spodo­ba się wam książ­ka: www.zwyczajnepakistanskiezycie.blogspot.com.

Za otrzy­ma­ną książ­kę dzię­ku­ję Wydaw­nic­twu PWN.